Αν διαβάσει κάποιος τα κείμενα του Πλάτωνα, θα γνωρίσει μία εποχή όπου οι άνθρωποι αναρωτιόντουσαν για τα ίδια πράγματα με εμάς σήμερα. Η προσπάθεια δημιουργίας ενός ορθού πολιτεύματος, η αναζήτηση της ψυχής, το ωφέλιμο και μη ωφέλιμο, η αξία της φιλίας και της ηθικής, η ανακάλυψη της Αλήθειας, ήταν και είναι τα θέματα που ακόμα μας απασχολούν.
Η Αλήθεια, η κόρη του Δία σύμφωνα με τον Πίνδαρο, η τροφός του Απόλλωνα για τον Πλούταρχο , για τον Αίσωπο ένα άγαλμα από πηλό που είχε πλάσει ο Προμηθέας, ντυμένη στα λευκά μας περιτριγυρίζει, σαν αιθέρια θεά. Κρυμμένη στον νου και στην καρδιά του καθενός από εμάς, μας περιμένει καρτερικά να την ανακαλύψουμε. Είναι αυτή που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο, είναι αυτή που τον βοηθά να απελευθερωθεί από τις ψευδαισθήσεις, είναι αυτή που οδηγεί τον άνθρωπο στην Ευδαιμονία.
Η Ευδαιμονία είναι μια ξεχασμένη λέξη. Έχει πάψει να δονείται από τον λόγο μας, έχει πάψει να γίνεται σκέψη, παρατήρηση, στόχος και πράξη. Έχει πάψει να κυλά στο αίμα μας, έχει μείνει αδρανής, φυλακισμένη στις φλέβες μας.
Η κατάκτηση της Αλήθειας είναι ο στόχος μας για να απελευθερωθούμε από την άγνοια. Είναι η Αλήθεια που κυνηγάμε υποσυνείδητα που αφορά το Τί, το Πώς και το Γιατί. Είναι στη φύση του ανθρώπου να αναζητά την Αλήθεια, είναι ο τελικός του στόχος.
Ο κάθε άνθρωπος κρατάει ένα κομμάτι της Αλήθειας, ένα κομμάτι της γνώσης. Όλοι μαζί κατέχουμε την Μία Αλήθεια, κανένας μόνος του δεν μπορεί ολόκληρη να την αγγίξει. Είναι ένας κανόνας του Σύμπαντος, πώς αλλιώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι να ενωθούμε; Τι άλλο θα μπορούσε να μας ενώσει, εκτός από την Αλήθεια;
Leave a Reply